De Kersentuin

voorstelling
In Anton Tjechov’s De Kersentuin gaat het landgoed van een oude Russische familie failliet. Zolang de bewoners hun lijfeigenen hadden, was het leven goed. Men hoefde alleen maar te consumeren. Helaas, het systeem is in elkaar gezakt. Gewend aan een leven op de pof, is men niet in staat een adequate oplossing te bedenken voor de ontstane situatie. Men klampt zich vast aan het bekende: zoals het was, zo moet het blijven. Andere mogelijkheden worden hooghartig van de hand gewezen. De voorstelling trekt parallellen tussen de Kersentuin en het huidige Europa.

vormgeving
Op een vloer van zorgvuldig gespannen gouden reddingsdekens staan vele kleine sculpturen van voedsel. Kegels van roze spaghetti, gouden meloenen, tempeltjes van witbrood en eindeloze rijen kersenbonbons: het is een altaar. Het is de intieme ruimte van een beschaving die erg oppervlakkig en kwetsbaar blijkt, want zodra de elf spelers de vloer betreden, wordt het verval ingezet van deze decadente levenswijze van de personages. Geleidelijk wordt alles verwoest en wat rest is een smerige kale vloer met troosteloze proppen folie en veel vertrapt voedsel.
Dit decor was mogelijk door het beperkte aantal uitvoeringen en de onvoorstelbare inzet van het enthousiast team studenten. De voorbereidingen en het klaarzetten vereisten veel toewijding en namen per dag zo’n zes uur in beslag. Met ’s avonds de verwoesting van het altaar als offer.