Schwalbe speelt een tijd

voorstelling
Vijf spelers bouwen 11 decors op om ze meteen weer af te breken. In de stille uren van de nacht, tussen 23:59 – 06:00 uur, trekken zij hun werkhandschoenen aan en bouwen een reeks van beelden. Ze brengen oude decors de zaal in, om ze opnieuw op te richten, om te bouwen en weer leeg te halen. Daar waar de muren zwart zijn en het licht eeuwig schijnt, ontstaan en vallen keizerrijken en worden kroegen neergezet, die weer plaats moeten maken voor een bos. Als je moe wordt, kun je (even) in slaap te vallen. Als je je ogen weer opent, is de kans groot dat je in een ander landschap bent beland.

vormgeving
De decors die opgebouwd worden, zijn geleend van andere gezelschappen: het legendarische interieur van Café Lehmitz van Carver, tassen en tassen vol met de oorverdovende blikjes uit Freetown van Dood Paard. Sommige decors zijn in een ogenblik opgebouwd: een lichtbak met een paar standaards uit Apera van Jetse Batelaan. Andere kosten ruim een uur om in elkaar te zetten: het huisje met doffe ramen uit Bambie 10. In de montageperiode concentreren de performers zich op de handeling en ligt onze focus op de beelden en de spullen. De onverwachte schoonheid van een flightcase die ratelend wordt opgerold. De tussenbeelden die ontstaan in changementen, doordat iemand toevallig een aantal platen in een prachtige compositie tegen de wand zet. Het ritme van een vallend doek. Met de gekende en gevonden beelden maken we een doorlopende compositie van steeds transformerende theatrale plekken. Plekken waar verhalen zich zouden kunnen nestelen, maar die verhalen komen er niet. Net op het moment waarop het doek zou kunnen opgaan, begint de afbraak.

Nominatie Mimeprijs 2016