Zo’n mooie dag

voorstelling
In deze nieuwe tekst van Stan Lapinski ligt Nowak op zijn sterfbed in een kelder. Hij probeert zijn gedachten te ordenen voor het te laat is. In een koortsdroom ziet hij zijn jeugdvriendin Milena. Zij is dood, maar voor hem leeft ze. Ze drinken thee en kibbelen als een oud echtpaar over alledaagse zaken als kindermoord, genocide en krankzinnigheid. Dan trekt Milena hem mee in een maalstroom naar hun kindertijd. Naar een groot bos waar zij is verkracht en vermoord.

vormgeving
We maken een groot nest. Zoals een dier zich terugtrekt in zijn hol om te sterven, zo ligt Nowak op zijn sterfbed. De takken zijn ook een soort grote botten, en, anders belicht is er een sterke associatie met aderen. Het is een mentale ruimte, geen locatie, maar het verwijst wel naar de onheilsplek in het bos. Ook wij verdwijnen dagen in het bos, waar we de perfecte takken selecteren. Ze moeten oud zijn, maar op een bijzondere manier; wittig uitgeslagen of met een mysterieuze craquelé. En altijd met een goede kronkel erin, waardoor een tak een mooie ruimtelijkheid krijgt.